ՀԱԼԷՊԸ ԿԸ ԽՕՍԻ …..

ՊԱՏԵՐԱԶՄԻ ԱՐՀԱՒԻՐՔԻՆ ՄԷՋ ԿԱՆԳՈՒՆ ՄՆԱՑԱԾ ՀԱԼԷՊԱՀԱՅ

ՄՕՐ ՄԸ ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆԸ…

Հա­լէ­պա­հայ Ֆեր­նանտ Ճուլ­ֆաք Պօ­ղոս­եա­նի փոքր ըն­տա­նի­քը զերծ չմ­նաց պա­տե­րազ­մին պատճա­ռած  ֆի­զիքա­կան եւ հո­գե­կան ահա­ւոր վնաս­նե­րէն: Ֆեր­նան­տին հա­մար անց­նող տարիները դա­ժան եղան, այն­ուա­մե­նայ­նիւ ան շա­րու­նա­կեց տո­կալ որ­պէս ու­ժեղ մայր, իր մէկ հա­տիկ զա­ւա­կին` Ալ­պեր­թին սի­րոյն: Ֆեր­նանտ կ՛ըսէ. «Ալ­պեր­թը հո­գե­պէս կա­յուն է, որով­հե­տեւ քաջ գի­տէ, որ զօ­րա­ւոր մայր ու­նի: Ես կա­րե­լիս կ՛ընեմ ար­դա­րաց­նե­լու մայ­րա­կան կո­չումս, դժուարու­թիւն­ներս  յաղ­թա­հա­րե­լու եւ լա­ւա­տե­սու­թիւնս պա­հե­լու, որով­հե­տեւ կեան­քը պի­տի շարու­նակ­ուի»:

2013-ի վեր­ջա­ւո­րու­թեան Ճուլ­ֆաք ըն­տա­նի­քի հօր նա­հա­տա­կութ­եամբ Ֆեր­նան­տի բեռը կրկնապատկ­ուե­ցաւ: Ան իր մայ­րա­կան պար­տա­ւա­րու­թիւն­նե­րուն կող­քին, սկ­սաւ հո­գալ ընտանիքին ապ­րուս­տը: Ֆեր­նան­տին հա­մար նո­րու­թիւն չէր աշ­խա­տիլն ու տան ծախ­սե­րուն մասնակ­ցի­լը, հօր բա­ցա­կա­յու­թեան սա­կայն ըն­տա­նի­քին ամ­բողջ պա­տաս­խա­նա­տուու­թիւնը ստանձ­նելն էր դժ­ուա­րա­գոյ­նը: «Հա­կա­ռակ անոր, որ ամուս­նոյս բա­ցա­կա­յու­թիւնը վատ ազդեցութիւն ու­նե­ցաւ Ալ­պեր­թին եւ իմ վրաս, ես որ­պէս մայր Ալ­պեր­թին ուժ ներշն­չե­լու, անոր ներաշ­խար­հը մթագ­նած չտես­նե­լու հա­մար փոր­ձե­ցի հա­ւա­սա­րակշռ­ուած ըլ­լալ, խնա­մել եւ նեցուկ դառ­նալ Ալ­պեր­թին»:

2015-ի կի­սուն այլ դժ­բախ­տու­թիւն մը կը սպա­սէր Ֆեր­նան­տին:

Ֆեր­նանտ, երբ կ՛ուղղ­ուէր Հա­լէ­- պի Ազիզիէ շր­ջա­նին  մէջ գտ­նուող ՀԵԸ-ի ակումբ` հոնկէ արձակուող իր որդի­ին հետ տուն վե­րա­դառ­նա­լու հա­մար,  հրա­սանդ մը կը պայ­թի ու Ֆեր­նանտ ծան­րօ­րէն  կը վի­րա­ւոր­ուի:

Վէր­քե­րը խոր էին ու որոշ չա­փով ան­բու­ժե­լի: Յետ վի­րա­բու­ժութ­եան Ֆեր­նանտ պի­տի դառ­նար միա­կա­նի, ձեռ­քերն ու ոտ­քե­րը պի­տի ամ­րաց­ուէ­ին մե­տաղ­եայ  գոր­ծիք­նե­րով:

Ֆեր­նանտ անձ­նա­պէս չէր ու­զեր վեր­յի­շել պա­տա­հա­ծը, սա­կայն կը շեշ­տէր իր անն­կուն կամ­քը ու կեան­քին կառ­չած մնա­լու վճ­ռա­կա­նու­թիւնը`  հա­կա­ռակ ապ­րած մեծ սար­սա­փին ու կը կրկ­նէր. «Բնա­կա­նա­բար եղան ժամանակներ երբ տկա­րա­ցայ ու յու­սա­հա­տե­ցայ, մարդ եմ վեր­ջա­պէս, բայց կեան­քը կը շա­րու­նակ­ուի եւ Ալ­պեր­թը ինծի պէտք ու­նի, այս պատ­ճա­ռով է որ տա­կա­ւին յոյ­սով կը տոգոր­ուիմ: Ճիշդ է որ մի­ա­կա­նի դար­ձայ, սա­կայն այդ մէ­կը չի նշա­նա­կեր, թէ չեմ կր­նար կատարեալ մայր ըլ­լալ իմ մէկ հա­տիկ որդի­իս հա­մար, լուացք ընել, ճաշ եփել, դա­սե­րը սոր­վեց­նել, զինք երաժշ­տա­նոց տա­նել  եւ այլն»:

Ֆեր­նանտ օրի­նակ մըն է պա­տե­րազ­մի դժ­ուա­րու­թիւն­նե­րուն դէմ ծա­ռա­ցած այն բա­զում մայրերուն, որոնք ան­մեղ քա­ղա­քա­ցի­ներ էին, կ՛ապ­րէ­ին ըն­տա­նե­կան խա­ղաղ բոյ­նի ջերմութեամբ, սա­կայն կրե­ցին բար­բա­րոս­նե­րու  ան­մարդ­կա­յին արարք­նե­րու ծանր հե­տե­ւան­քը:

Ֆեր­նանտ կա­րե­լին կ՛ընէ ժըպ­տա­լու իր դա­ժան ճա­կա­տա­գի­րին դէմ ու կը մխի­թար­ուի յատկապէս, երբ իր  մի­ակ զա­ւա­կին աչ­քե­րուն մէջ կը տես­նէ ապա­գա­յի նկատ­մամբ  յոյ­սը, հաւատքն ու լա­ւա­տե­սու­թիւնը:

Յովիկ Շէհիրեան